Ωστόσο ο F.Scott Fitzgerald δεν ήταν ο μόνος από τους συγγραφείς που είχαν δεχτεί γράμματα απόρριψης, που ευτυχώς δεν άκουσαν τους εκδότες και σήμερα τα έργα αυτά κοσμούν το βάθρο της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Αυτές τις αρνητικές κριτικές σας τις παραθέτουμε προς απογοήτευση των εκδοτών, που δεν κατάφεραν να διακρίνουν τη σπουδαιότητά τους...
Τι κι αν έχει καταφέρει να δημιουργήσει εμμονή με τον μικρό της μάγο και να γίνει μία από τις πλουσιότερες γυναίκες συγγραφείς σε όλον τον πλανήτη, η J.K Rowling και ο «Harry Potter και η Φιλοσοφική λίθος» είχαν απορριφθεί όχι μία, όχι δύο αλλά 15 φορές ώσπου να δει την επιτυχία στο συμβόλαιο με τις εκδόσεις Bloomsbury. Και αυτό συνέβη μόνο και μόνο επειδή επέμενε η 8χρονη κόρη του διευθυντή των εκδόσεων, η οποία όπως φαίνεται ξέρει να ξεχωρίζει την επιτυχία.
|
| H J.K Rowling και ο «Harry Potter και η Φιλοσοφική λίθος» είχαν απορριφθεί 15 φορές |
«Η Βεντάλια της λαίδης Ουίντερμηρ» του Oscar Wilde ήταν ένα από τα θεατρικά έργα που δεν εντυπωσίασαν τον εκδότη. Μάλιστα σε γράμμα που του είχε στείλει, σύμφωνα με τη Huffington Post, έγραφε «Αγαπητέ μου κύριε, διάβασα το χειρόγραφο σας. Ωχ, αγαπητέ μου κύριε».
Η «Λολίτα» του Vladimir Nabokov είναι αναμφίβολα ένα έργο προκλητικό, πόσο μάλλον για την εποχή του. Εκδόθηκε, όπως είναι φυσικό, στην Γαλλία, που αλλού, αλλά πριν από αυτό είχε απορριφθεί από τους εκδοτικούς «Viking, Simon & Schuster», «New Directions», «Farrar», «Straus», και «Doubleday». Η ανταπόκριση μάλιστα που είχε μιλούσε για ένα βιβλίο «υπερβολικά αηδιαστικό, ακόμη και σε φροϋδικά επίπεδα…όλο το κείμενο ακροβατεί ανάμεσα σε μια απαίσια πραγματικότητα και μία απρεπή φαντασία. Προτείνω να θαφτεί κάτω από μία πέτρα για χιλιάδες χρόνια». Περιττό να αναφέρουμε ότι η αμερικάνικη έκδοση έγινε best seller, πουλώντας 100 χιλιάδες αντίτυπα μόλις την πρώτες τρεις βδομάδες κυκλοφορίας.
 |
| O Jeremy Irons πρωταγωνίστησε στη Λολίτα |
«Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» από την άλλη έπρεπε να δημοσιευτεί πρώτα ως άρθρο σε μία εφημερίδα, προκειμένου να θεωρηθεί επιτυχία. Πριν από αυτό, το διάσημο κείμενο είχε απορριφθεί με ένα εκδότη να απαντά «Δεν θεωρώ, ότι αυτό το κορίτσι διαθέτει την ιδιαίτερη εκείνη οπτική ή το συναίσθημα που θα καταφέρει να απογειώσει το βιβλίο και να εγείρει τη φαντασία του αναγνώστη». Πόσο άδικο είχε.
Η νουβέλα του Irving Stone με θέμα τον Vincent Van Gogh, «Lust For Life», η οποία μάλιστα πούλησε περισσότερα από 25 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, φαίνεται πως δεν είχε γεμίσει το μάτι των εκδοτών, οι οποίοι το απέρριψαν 16 φορές. Μάλιστα ο ένας δεν δίστασε να γράψει ότι πρόκειται για «ένα μεγάλο, βαρετό βιβλίο για ένα καλλιτέχνη» απομυθοποιώντας στην κυριολεξία όλο το έργο.
Την ίδια τύχη είχε και «Ο εραστής της λαίδης Τσάτερλι» του D. H. Lawrence. Το αμφιλεγόμενο βιβλίο του Lawrence, πέρασε από χιλιάδες κύματα μέχρι να φτάσει τελικά στο τυπογραφείο. Ένας εκδότης ειδικά προειδοποίησε τον συγγραφέα ότι «Για το δικό σου καλό σε παρακαλώ να μην εκδόσεις αυτό το βιβλίο». Τελικά οι «προσευχές» του δεν εισακούστηκαν και το βιβλίο αν και αργά, το 1960 κατάφερε να κυκλοφορήσει σε ολοκληρωμένη έκδοση από την εταιρεία Penguin στο ηνωμένο Βασίλειο, τριάντα δύο ολόκληρα χρόνια από την πρώτη έκδοση του δηλαδή στην Ιταλία το 1928.
Μπορεί το 1983 να απέσπασε την ύψιστη τιμή με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, αλλά ο βρετανός William Golding είχε αντιμετωπίσει την σκληρή απόρριψη ενός από τα σημαντικότερα κείμενα. «Ο Άρχοντας των Μυγών» είχε πάρει ένα τρανταχτό «όχι» από 20 εκδοτικούς οίκους, εκ των οποίων μάλιστα ο ένας ανέφερε «πρόκειται για ένα περίεργο και χωρίς καθόλου ενδιαφέρον βιβλίο φαντασίας, το οποίο μάλιστα είναι βαρετό και για τα σκουπίδια».
Ένας άλλος εκδότης, ο οποίος δεν έβλεπε και …πολύ μακριά, έγραψε για το δυστοπικό θεματικά βιβλίο «Crash» του J.G. Ballard ότι «ο συγγραφέας είναι πέραν οποιασδήποτε ψυχιατρικής βοήθειας. Μην το εκδώσετε». Πώς αντέδρασε ο συγγραφέας; Το θεώρησε ως δείγμα «απόλυτης καλλιτεχνικής επιτυχίας».
Όταν η Anita Loos έγραφε ότι οι «Άντρες προτιμούν τις ξανθές» δεν μπορούσε να φανταστεί τον απόηχο λογοτεχνικά και κινηματογραφικά που θα είχε. Ούτε όμως και το γεγονός ότι ένας εκδότης θα της έγραφε «Αντιλαμβάνεσαι, νεαρά μου, ότι είσαι η πρώτη αμερικανίδα συγγραφέας που θα κοροϊδέψει και θα γελοιοποιήσει το σεξ;» Τελικά αυτό που αντιλήφθηκε η Loos ήταν ότι το κείμενο της έγινε το δεύτερο best seller του 1926, μιούζικαλ και δύο φορές κινηματογραφική μεταφορά. Η αστεία πλευρά του σεξ ποτέ δεν είχε υπάρξει τόσο επιτυχημένη.
Το «On the Road» του Jack Kerouac, που αυτές τις μέρες διαγωνίζεται μάλιστα στο φεστιβάλ των Καννών, σε σκηνοθεσία Walter Salles, είχε απορριφθεί επανειλημμένα. Ορισμένοι εκδοτικοί το χαρακτήρισαν «πορνογραφικό» ενώ άλλοι πάλι δεν το κατάλαβαν ποτέ λέγοντας ότι είναι «αυτή η φρενήρης και κωδικοποιημένη πεζογραφία του, εκφράζει απόλυτα τα πυρετώδη ταξίδια της γενιάς Beat. Αλλά είναι αυτό αρκετό; Δε νομίζω.»
Ίδια τύχη είχε και «Ο κατάσκοπος που γύρισε από το κρύο» του John le Carré, το οποίο σήμερα θεωρείται αριστούργημα στην κατασκοπευτική λογοτεχνία. Και αν και είναι σύνηθες το φαινόμενο να απορρίπτονται τα βιβλία πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων, ο John le Carré προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα, καθώς το συγκεκριμένο κείμενο συμπεριλήφθηκε στα καλύτερα 100 λογοτεχνικά κείμενα στη λίστα του περιοδικού TIME.
«Δεν μας ενδιαφέρει η επιστημονική φαντασία με αρνητικά στοιχεία. Δεν πουλάει» είχε γράψει ένας εκδότης στον Stephen King για το χειρόγραφο της «Carrie», όταν του το είχε στείλει μόλις στα 20 του χρόνια. Ο King βέβαια, ο οποίο έστελνε κείμενα του από την ηλικία των 16, δεν πτοήθηκε και η ιστορία τον δικαίωσε.
Σε μία πιο πρόσφατη λογοτεχνική «αποτυχία» κατά τους εκδότες βρίσκουμε το «Fight Club» του Chuck Palahniuk, το οποίο μάλιστα εκδόθηκε δύο φορές αλλά μόνο μία φορά στη μορφή που το ξέρουμε σήμερα. Αρχικά το κείμενο του Palahnuik υπήρχε σαν μικρή ιστορία επτά μόλις σελίδων, η οποία αργότερα αποτέλεσε το έκτο κεφάλαιο του ολοκληρωμένου βιβλίου. Αυτό φυσικά σημαίνει διπλή επιτυχία για τον συγγραφέα, ο οποίος κατάφερε να ξαναδώσει το «Invisible monster», που είναι ο πρωτότυπος τίτλος και είχε απορριφθεί.
 |
| Σκηνή από την κινηματογραφική εκδοχή του Fight Club |
Κλείνοντας με τα διάσημα «όχι» στα λογοτεχνικά αριστουργήματα να παραθέσουμε μόνο ένα σχόλιο που έκανε εκδότης για το «San Francisco Examiner» του Rudyard Kipling: «Ειλικρινά κύριε Kipling, λυπάμαι αλλά απλά δεν ξέρετε πώς να χρησιμοποιείτε την Αγγλική γλώσσα».
Τα συμπεράσματα δικά σας...
clickatlife.gr
