Τελικά το Ναύπλιο σα να συντίθεται και να συγκεντρώνει την ουσία του τους χειμωνιάτικους μήνες. Το χειμώνα η ομορφιά του είναι γυμνή. Έχει κανείς την αίσθηση ότι η ξεχωριστή του γοητεία ζωντανεύει και βρίσκει τα χρώματα της αυτήν την εποχή. Και μας, μας βρίσκει εδώ, μια ενθουσιώδης, ακόρεστη διάθεση να το περπατήσουμε…Είναι νωρίς το απόγευμα, το φως απλώνεται λευκό και μοιάζει στην ψυχρή άπνοια της ατμόσφαιρας. Κάπως έτσι μας υποδέχεται το Ναύπλιο, η πόλη που χαίρεσαι να την περπατάς. Στάση του βλέμματος στην Πλατεία Συντάγματος, τελικά θα σταθούμε για έναν καφέ εδώ, στην καρδιά της Παλιάς Πόλης, ν’ ανασάνουμε την άπλα της. Κάτω από τον τεράστιο πλάτανο κι εμείς, σχεδιάζουμε πού θα περιηγηθούμε πρώτα, όπως οι οπλαρχηγοί, κατά την παράδοση, που κατάστρωναν σχέδια για την επανάσταση στη σκιά του αιωνόβιου δέντρου (εξού και η παλιά ονομασία του μέρους ως Πλατεία Πλατάνου). Η θέα από την πλατεία των επιβλητικών ενετικών οικοδομημάτων και των νεοκλασικών κτιρίων, μας μαγνητίζει κι έτσι σηκωνόμαστε για μια βόλτα στα γραφικά δρομάκια της Παλιάς Πόλης και μια εγγύτερη παρατήρηση.
 |
| Πλατεία Συντάγματος |
Από το διάλογο των αρχοντικών με τα παλιά λαϊκά και τις δεντροφυτεμένες μικρές αυλές τους, προκύπτει μια «ακριβής» ομορφιά, λιτή, θαρρείς και το καθετί είναι ακριβώς όπως πρέπει να είναι. Η ατμόσφαιρα είναι καθαρή και καθώς κάνουμε τον ανέμελο περίπατο μας χαζεύοντας γύρω τα κομψά στενά μπαλκόνια πνιγμένα στις βουκαμβίλιες, συνειδητοποιούμε πως η πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας αποπνέει την αίσθηση του κέντρου, του πυρήνα, σε κάθε γωνιά της. Και να ‘μαστε στα γνωστά κανόνια, τα λεγόμενα «πέντε αδέρφια» στο φρούριο του Τόρου της Ακροναυπλίας (ιστορική Ακρόπολη του Ναυπλίου), όπου δεν αντιστεκόμαστε στην πρόκληση του ρεμβασμού από την άκρη του τείχους. Εδώ, λόγω του προστατευμένου κόλπου, η θάλασσα είναι πάντα γαλήνια. Από τον βράχο της Ακροναυπλίας, αφήνουμε το μάτι να περιπλανηθεί στην Παλαιά Πύλη, το Μπούρτζι, την παραλία της Αρβανιτιάς.
 |
| το Μπούρτζι |
 |
| το Παλαμήδι |
Ένα από τα κελιά του κάστρου που επισκεφτήκαμε ήταν αυτό στο οποίο είχαν φυλακίσει τον Θ. Κολοκοτρώνη. Συγκλονιστικά στενό και χαμηλό σα μια κουφάλα στον βράχο. Έχει ήδη νυχτώσει και κατηφορίζουμε.
Το Ναύπλιο με τις ιδιαίτερες εικόνες του και την «καθαρή», περήφανη, προσιτή όμως ποιότητα του, μας φιλοξένησε πολύ όμορφα! Τίποτα εδώ δεν έμεινε χωρίς να το αδράξουμε μες στην μέρα, χωρίς να το εκτιμήσουμε.
