Το Ζαγόρι ήταν μέλος του αρχαίου ελληνικού βασιλείου των Μολοσσών, ύστερη κλασική εποχή επικράτησε σε όλη την Ήπειρο. Η Ολυμπιάδα, η μητέρα του Μέγα Αλέξανδρου, καταγόταν από την πόλη «Μολοσσίδα», στην συμβολή των ποταμών Βοϊδομάτης, Αώος και Σαραντάπορου.
 |
η Ολυμπιάδα,
η μητέρα του Μ. Αλέξανδρου |
Το εδάφους του που είναι εξαιρετικά δύσβατο, με απότομες χαράδρες, πυκνά δάση και ατελείωτα βουνά, υπήρξε αποτρεπτικό παράγοντα για πολλούς λαούς, φυλές και αυτοκρατορίες στο πέρασμα των αιώνων να εισέλθουν και να εγκατασταθούν στην περιοχή. Η ιστορία του Ζαγορίου δεν περιλαμβάνει λεηλασίες, κατακτήσεις, εκτοπίσεις πληθυσμού, οπότε και κατόρθωσε να διατηρήσει πανάρχαια έθιμα και παραδόσεις.
Στην Βυζαντινή εποχή, δεν υπάρχουν πληροφορίες που να αναφέρουν καταστροφές από κάποιο κατακτητή. Κάτι ανάλογο συνέβη και στην Τουρκοκρατία: το δύσβατο έδαφος πρόσφερε ασφάλεια στον πληθυσμό.Από το 1430 που οι Τούρκοι κατέκτησαν την Ήπειρο, εγκαθιδρύθηκε ένα ειδικό καθεστώς μεταξύ του «Κοινού του Ζαγορίου» και των Οθωμανικών αρχών, και αποδίδονταν κάποιος φόρος ως αντάλλαγμα για την μερική αυτονομία της περιοχής. Η είσοδος τουρκικών στρατευμάτων γίνονταν μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Τα 14 χωριά του Ζαγορίου (τα υπόλοιπα ιδρύθηκαν αργότερα) από τον 16ο αιώνα γνώρισαν σταδιακά εμπορική και οικονομική άνθιση, καθώς η γη και τα περιουσιακά τους στοιχεία δεν κατασχέθηκαν ποτέ από τις τουρκικές αρχές. Αυτή η κατάσταση ευνοούσε και τους Τούρκους, εφόσον το Ζαγόρι δεν ήταν εστία επαναστάσεων και αναταραχών.
Από τον 17ο αιώνα, καθώς ο πληθυσμός της περιοχής αυξάνεται ραγδαία, επιφανείς Ζαγορήτες, ασχολούνται με το εμπόριο. Το Ζαγόρι αποκτά ισχυρούς εμπορικούς δεσμούς με την Κωνσταντινούπολη, τις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες και τη Ρωσία. Το βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού ανέβηκε κατακόρυφα, με την ίδρυση σχολείων και βιβλιοθηκών σε κάθε χωριό. Η ευημερία της περιοχής συνεχίστηκε με αμείωτο ρυθμό και τον 18ο αιώνα, όπου ιδρύθηκαν και σχολειά θηλέων, κατασκευάστηκαν μύλοι για να αλέθουν καλαμπόκι, περίτεχνα κατασκευασμένες βρύσες και πετρόχτηστα γιοφύρια που είναι διάσπαρτα στην περιοχή.
Ανεκτίμητη ήταν η συμβολή των Ζαγορίσιων το φθινόπωρο του 1940 στην Πίνδο, όπου οι Ζαγορίσιοι πολέμησαν με αυτοθυσία για την πατρίδα. Ιδιαίτερη συμβολή είχαν οι γυναίκες του Ζαγορίου στον πόλεμο όπου μετέφεραν πυρομαχικά και εφόδια βοηθώντας τον Ελληνικό στρατό στην απόθηση του εχθρού.
Δείτε μερικά από τα αξιοθέατα του Ζαγορίου...
 |
| Βοϊδομάτης Ποταμός |
 |
| Δρακόλιμνη Γκαμήλας |
 |
| Κολυμπήθρες στο Πάπιγκο |
 |
| Μονή Βουτσάς |
 |
| Μονή Παναγίας Σπηλιώτισσας |
 |
| το γεφύρι του Κόκκορη στο φαράγγι του Βίκου |
 |
| το γεφύρι του Μύλου |
 |
| το γεφύρι του Πλάκιδα ή Καλογερικό |
πηγή www.discoverepirus.gr
