βόρειοι ήταν κάτι περισσότερο από βάναυσοι επιδρομείς, μιας και καθιέρωσαν ανεπτυγμένες εμπορικές οδούς και αποίκισαν τις περισσότερες περιοχές που λεηλάτησαν.
Από τα «μαγικά» όργανα πλοήγησής τους μέχρι τη σέξι αντίληψη της μόδας, ορίστε επτά πράγματα που ίσως δε γνωρίζατε για τους Σκανδιναβούς πολεμιστές.
Όλοι γνωρίζουν πως οι Βίκινγκς ήταν εξαιρετικοί ναυτικοί. Αν και είχαν ελαφριά πλοία που εύκολα παρασύρονταν από τον άνεμο και τη θάλασσα, οι Βίκινγκς κατάφεραν να διασχίσουν επανειλημμένα τον Ατλαντικό Ωκεανό, αποικίζοντας τη Γροιλανδία και την Ισλανδία. Ο Σκανδιναβός Λέιφ Έρικσον έφτασε στη Γροιλανδία και τον Καναδά 500 περίπου χρόνια προτού ο Χριστόφορος Κολόμβος πατήσει στην Αμερικανική ήπειρο.
Ενώ οι ναυτικοί του μεσαίωνα στη Μεσόγειο έμεναν κοντά στα παράλια για να μη χάνονται, οι Βίκινγκς διέσχιζαν χιλιάδες μίλια στις ανοικτές θάλασσες χωρίς την παραμικρή ένδειξη στεριάς. Επίσης, οι Βίκινγκς συχνά κινούνταν στον Αρκτικό Κύκλο, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούσαν να προσανατολίζονται βάσει των αστεριών κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού επειδή ο ήλιος δε δύει. Για να παραμείνουν προσανατολισμένοι στη γη του ήλιου του μεσονυκτίου, οι έμπειροι πλοηγοί χρησιμοποιούσαν εξελιγμένα ξύλινα ηλιακά ρολόγια για να ταξιδεύουν στον άξονα βορρά-νότου. Και τις συννεφιασμένες μέρες που δεν έλαμπε ο ήλιος, ίσως χρησιμοποιούσαν «μαγικούς κρυστάλλους», ή αλλιώς ηλιακές πέτρες, που πόλωναν το φως της μέρας για προσανατολισμό.
Σε πολλά νορβηγικά έπη υπάρχουν περιγραφές των μπερζέρκερς, των μαινόμενων Βίκινγκς πολεμιστών που εισέρχονταν σε ανεξέλεγκτη οργή κατά τη διάρκεια της μάχης. Μια έρευνα του 1956 έδειξε πως η μανία αυτή ήταν μάλλον αποτέλεσμα ναρκωτικών, και πιο συγκεκριμένα αποτελέσματα της επίδρασης του παραισθησιογόνου μανιταριού ονόματι μυγοκτόνος αμανίτης.
Με τους φυσικούς πόρους να εξαντλούνται στη Σκανδιναβία λόγω του υπερπληθυσμού, οι κάτοικοι ξεκίνησαν να λεηλατούν τους νότιους γείτονές τους για σκλάβους και λάφυρα. Το αποτέλεσμα; Η τρομακτική φήμη των Βίκινγκς. Ωστόσο, οι αιματοβαμμένες λεηλασίες δεν ήταν το επίκεντρο της Βίκινγκ κουλτούρας. Οι μεσαιωνικοί ναυτικοί είχαν δημιουργήσει εμπορικά δίκτυα, διαμοιράζοντας στην Ευρώπη και την Ασία δόντια θαλάσσιων ίππων, δέρματα πολικών αρκούδων απ’ τη Γροιλανδία, υφάσματα και μπαχαρικά απ’ την Κωνσταντινούπολη και κεχριμπάρι από τη Βαλτική.
Σε αντίθεση με τη συνηθισμένη τους απεικόνιση, οι περικεφαλαίες των Βίκινγκς δεν είχαν κέρατα ή φτερά. Για την ακρίβεια, ένα σπάνιο πλήρες κράνος από τον τάφο ενός φύλαρχου του 10ου αιώνα στο Gjermundbu της Νορβηγίας, δε φέρει κέρατα ή φτερά, παρά μόνο μια προστατευτική καλύπτρα για τη μύτη. Από την άλλη, οι γυναίκες τους δεν ντύνονταν σεμνά: μια μελέτη βρήκε πως οι γυναίκες των Σουηδών Βίκινγκς ντυνόντουσαν προκλητικά με πολύχρωμα ενδύματα και φορούσαν προστήθια τα οποία τόνιζαν το στήθος τους.
Από τον 8ο μέχρι και τον 11ο αιώνα, οι αγαπημένοι στόχοι των Βίκινγκς ήταν τα μοναστήρια, τα οποία ήταν ελλιπώς φρουρούμενα και γεμάτα θησαυρούς. Μέχρι το τέλος του 12ου αιώνα, οι περισσότεροι Βίκινγκς είχαν υιοθετήσει, εθελοντικά ή αναγκαστικά, το Χριστιανισμό.
Όταν οι Βίκινγκς εισέβαλαν στην Ιρλανδία τον 9ο αιώνα, ίδρυσαν το Νορβηγικό Βασίλειο του Δουβλίνου (ονομαζόμενο τότε Ντίφλιν), το οποίο κράτησε για πάνω από τρεις αιώνες. Αν και οι ηγεμόνες είχαν Βίκινγκ καταγωγή, αναμίχθηκαν σταδιακά με τους Κέλτες υπηκόους τους και δημιούργησαν έναν μικτό πολιτισμό.
